Αγαπημένε μου Παππού και
αγαπημένη μου Γιαγιά.
Ξέρω πως περάσατε δύσκολα
παιδικά χρόνια, στην αρχή η κατοχή, μετά η ανελευθερία με ότι αυτό συνεπάγεται, έως ότου ήρθε το ‘74 και χωριστήκατε σε δύο στρατόπεδα.
Από τη μια οι υποστηρικτές του Καραμανλή του μετρημένου ανθρώπου και ευρωπαίου πολιτικού, και από την άλλη οι υποστηρικτές του Ανδρέα Παπανδρέου που έφερνε τον αέρα της ανανέωσης και της αλλαγής.
Είμαι σίγουρος πως δεν γίνατε ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. επειδή ταυτιζόσασταν με τις θέσεις των δύο κομμάτων , αλλά επειδή ταυτιστήκατε με αυτές τις δύο προσωπικότητες που σας έδωσαν όραμα. Σήμερα όμως έχετε παραμείνει πολύ ρομαντικοί που ουσιαστικά καταντάτε κορόιδα, έχετε την ελπίδα πως ο Βενιζέλος θα γίνει Ανδρέας Παπανδρέου, και πως ο Σαμαράς θα γίνει Κωνσταντίνος Καραμανλής, αλλά ακόμα και εσείς οι ίδιοι γνωρίζετε πως αυτό δεν πρόκειται να συμβεί.
Εσένα Γιαγιά, σε είδα να φωνάζεις στη λαϊκή μπροστά σε μια κάμερα ότι δεν σου φτάνουνε τα 300 ευρώ για να ζήσεις, αλλά μετά σε είδα πάλι στη τηλεόραση την στιγμή που έβγαινες από το εκλογικό κέντρο της Ν.Δ. τότε που είχες επιλέξει το Σαμαρά και τη Μπακογιάννη.
Εσένα Παππού σε είδα τη στιγμή που φωτογραφιζόσουν στη κάλπη δίπλα στο Βενιζέλο, αν και ήσουν καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, βρήκες το κουράγιο για να «συρθείς» μέχρι τη κάλπη και να καταθέσεις τα 2 ευρώ για το ΠΑΣΟΚ, που σήμερα δεν σου περισσεύουν, για να ψηφίσεις Βενιζέλο.
Σας δίνουνε γεννόσημα φάρμακα, σας κόβουν χρήματα που έχετε πληρώσει για να ζήσετε με αξιοπρέπεια.
Σας στοιβάζουν τον ένα πάνω στον άλλον στα νοσοκομεία λες και είστε πρόβατα, σας βάζουν ενοίκιο στο σπίτι που χτίσατε πέτρα-πέτρα από το υστέρημά σας, πολλές φορές ντρέπεστε
επειδή δεν έχετε να μας δώσετε χαρτζιλίκι ενώ τα λεφτά σας δεν είναι αρκετά για να βοηθήσετε τους άνεργους γονείς μου.
Γιαγιά μου, Παππού μου σας λυπάμαι πραγματικά γιατί ενώ κάποτε νικήσατε την ανίκητη Γερμανική μηχανή με μόνο όπλο την Ελληνική ψυχή σας, στη συνέχεια σας απορρόφησε
το προδοτικό πολιτικό σύστημα των δοσιλόγων πολιτικών.
Αν πραγματικά μας αγαπάτε, δεν θα μας πετάξεις στην ανεργία, και στην αβεβαιότητα, δεν θα μας αναγκάσετε να μην κάνουμε οικογένεια επειδή το θέλει ο Βενιζέλος, και επειδή ο μισθός των
200 ευρώ δεν θα μας φτάνει να ζήσουμε, δεν θα μας αναγκάσετε να είμαστε 40 χρονών και να περιμένουμε να μας ζήσουν οι γονείς μας, δεν θα μας αναγκάσετε να περιμένουμε στην ουρά
για ένα πιάτο φαγητό, ούτε να πάμε στη Γερμανία, Αυστραλία, Καναδά, σαν λαθρομετανάστες.
Σας φιλούμε
Τα εγγονάκια σας
ΠΑΝΑΓΙΏΤΗΣ ΤΖΕΝΗ
ΑΝΤΩΝΗΣ ΧΑΡΟΥΛΑ
ΑΦΡΟΔΙΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου