Οι παλιάτσοι του «βασιλιά»

Email στο theexantas@gmail.com

Γράφει η Γεωργία Σταυριανέα

Είχα την αφελή άποψη ότι όλα τα πράγματα έχουν όρια, όπως και το «ρεζιλίκι».

Κι επειδή «αφελή» με θεωρούν έτσι κι αλλιώς… για να μη πω κυριολεκτικά τι με θεωρούν… θα κάνω την αφελή ερώτηση. Μας κάνουν πλάκα ή εννοούν  όσα κάνουν;

Είναι αυτοί  οι άνθρωποι που αποφασίζουν για το μέλλον μου ή «παλιάτσοι» του «βασιλιά» που του κάνουν  άνοστα σκέρτσα για να τον κρατάνε σε συναισθηματικές ισορροπίες.

Και μια άλλη απορία έχω η «αφελής». Γιατί μιλάμε συνέχεια για Δημοκρατία σε ένα καθεστώς ολιγαρχίας; Την έχουμε σκίσει την καημένη τη λέξη, βαρέθηκα να την ακούω να σέρνεται από στόμα σε στόμα των αυλικών και να φτάνει μέχρι το στόμα των ευνούχων. Αλήθεια, πόσους ευνούχους έχουν τα παλάτια; Μήπως το δικό μας έχει ξεφύγει λίγο σε αριθμούς;

Έβλεπα χθες στην TV, ένα ένα «παλιάτσο» να μπαίνει στο παλάτι για να δώσει την παράσταση του μπροστά στο βασιλιά, κι ένοιωσα ότι το «αστείο» έγινε πλέον γελοίο.

Είχαν λέει την εντολή του λαού να σώσουν την πατρίδα!

Δηλαδή οι μούντζες που πέφτουν εκεί έξω απ’ το παλάτι, από θυμωμένους ανθρώπους είναι «εντολή»;

Κοίτα να δεις ερμηνεία που δεν την σκέφτηκα ποτέ. Αυτό τελικά εννοούν όταν λένε ότι παίρνουν το μήνυμα… τη μούντζα την εκλαμβάνουν εντολή.

Ακούστε παλιάτσοι του βασιλιά. Ευνουχισμένοι της Παπανδρεομητσοτακοκαραμανλικής αυλής. Αν νομίζετε ότι δεν βλέπουμε, δεν ακούμε, δεν νοούμε, είμαστε δηλαδή ένας λαός με «ειδικές ανάγκες» κάπου το χάνετε.

Έχετε ξεπεράσει κάθε όριο της έννοιας «ρεζίλι» και το χειρότερο είναι ότι αυτή την εικόνα την αφήνετε μέσα από τα «βασιλικά ταμπούρλα» των ΜΜΕ να διαδίδεται και να μας διασύρει σε όλο τον κόσμο.

Ήμουν πάντα υπέρ της ειρηνικής επανάστασης. Τώρα δεν είμαι πλέον, γιατί έχετε στραγγίξει μέσα μου και την τελευταία σταγόνα υπομονής. Είστε υπόλογοι για την οργή που θα ξεσπάσει σύντομα από τον κόσμο. Στην Αρχαία Ελλάδα υπήρχε ο «εξοστρακισμός» για να φεύγουν οι ανεπιθύμητοι. Και φεύγανε όταν το όνομα τους γραφόταν στο όστρακο. Είχανε φιλότιμο. Εσείς αγνοείτε αυτή τη λέξη.

Δεν σας θέλουμε! Σας το δείχνουμε στις πλατείες, σας το δείχνουμε στις δημοσκοπήσεις, στο διαδίκτυο, στο σπίτι σας. Φτάσατε στο τελευταίο σκαλί, δεν τολμάτε να βγείτε στους δρόμους, πως αλλιώς πρέπει να σας το πούμε;

«Αφήστε μας να ζήσουμε γιατί θα σας ….…..» λέει ένα πανό των παιδιών στην πλατεία μπροστά στα μούτρα σας. Πάρτε το υπ’ όψιν σοβαρά γιατί εμείς ότι λέμε το εννοούμε.

Η πλάτη μας έπιασε τοίχο και δεν πάει πάρα πίσω. Είστε υπεύθυνοι  για ότι συμβεί να το θυμάστε