O Ιωάννης Μεταξάς
υπήρξε ανώτατος αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού και στη συνέχεια πρωθυπουργός και δικτάτορας (1936-1941). Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους και το 1917 εξορίστηκε
στην Κορσική. Με την επιστροφή του ίδρυσε το κόμμα των Ελευθεροφρόνων, το οποίο
κατάφερε πολλές φορές να εισέλθει στη Βουλή συγκεντρώνοντας όμως χαμηλά
ποσοστά.
Το 1936, κατόπιν διαφόρων συγκυριών, διορίστηκε Πρωθυπουργός της Ελλάδας, στη θέση του αποβιώσαντος Δεμερτζή και στη συνέχεια πρωτοστάτησε στην επιβολή του δικτατορικού "καθεστώτος της 4ης Αυγούστου", κυβερνώντας έως το θάνατό του το 1941. Έμεινε στην ιστορία για την αρνητική απάντηση που έδωσε στο Ιταλικό φασιστικό τελεσίγραφο της 28ης Οκτωβρίου 1940 και για την ταχεία πολεμική προπαρασκευή της Ελλάδας ενόψει του ελληνοϊταλικού πολέμου και της γερμανικής εισβολής στην Ελλάδα. Ως στρατιωτικός είχε διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στους Βαλκανικούς πολέμους και στον λεγόμενο Εθνικό διχασμό.
Το 1936, κατόπιν διαφόρων συγκυριών, διορίστηκε Πρωθυπουργός της Ελλάδας, στη θέση του αποβιώσαντος Δεμερτζή και στη συνέχεια πρωτοστάτησε στην επιβολή του δικτατορικού "καθεστώτος της 4ης Αυγούστου", κυβερνώντας έως το θάνατό του το 1941. Έμεινε στην ιστορία για την αρνητική απάντηση που έδωσε στο Ιταλικό φασιστικό τελεσίγραφο της 28ης Οκτωβρίου 1940 και για την ταχεία πολεμική προπαρασκευή της Ελλάδας ενόψει του ελληνοϊταλικού πολέμου και της γερμανικής εισβολής στην Ελλάδα. Ως στρατιωτικός είχε διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στους Βαλκανικούς πολέμους και στον λεγόμενο Εθνικό διχασμό.
«Για τους
Έλληνες Υπέρ την Νίκη η Δόξα».
H μεγαλύτερη στιγμή της ζωής του είναι τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου 1940 και η απάντηση που έδωσε στο ιταμό τελεσίγραφο, που του επέδωσε ο Ιταλός Πρέσβυς Εμμανουέλε Γκράτσι, στην οικία του στην Κηφισιά, ζητώντας του να επιτρέψει την διέλευση των ιταλικών στρατευμάτων από το ελληνικό έδαφος.
Η απάντηση του Ιωάννη Μεταξά «Alors c' est la guerre» (επομένως έχουμε πόλεμο), με την οποία κήρυξε τον υπέρ βωμών και εστιών πόλεμο, ενάντια στην Ιταλία, μία απόφαση που είχε πάρει μόνος του τον Μάρτιο του 1939, έχει μείνει στην ιστορία ως το"ΟΧΙ" των Ελλήνων στο φασισμό και την υποδούλωση της πατρίδας τους. Ο αγώνας, η ανδρεία και ο ηρωισμός ανδρών και γυναικών έως τις 6 Απριλίου 1941, άλλαξαν την πορεία της παγκόσμιας ιστορίας.
Ο Ιωάννης Μεταξάς (1871-1941) κεφαλληνιακής καταγωγής, υπήρξε ένας διορατικός στρατιωτικός και πολιτικός ηγέτης (statesman), διακεκριμένος επιτελικός αξιωματικός, με ικανότητα αιφνιδιασμού του εχθρού και γνώστης διπλωματικών χειρισμών. Ένας κατ' εξοχήν πνευματικός άνθρωπος, του οποίου το όνομα έχει μείνει στην ελληνική και στην παγκόσμια ιστορία, για την αντίσταση της Ελλάδος κατά του Αξονος..
Ως άνθρωπος είχε τη φήμη προσώπου με ιδιαίτερο ήθος, πάθος για την πατρίδα του και σεβασμό στην ιστορία της. Τον διέκρινε συναισθηματικός πλούτος, οξυδέρκεια, διορατικότητα και ευθύτητα κρίσεως, αναλυτική φιλοσοφική σκέψη, αγάπη για διάλογο και άμεση πρακτική αντίδραση, αφού είχε εξαντλήσει τα θέματα με τους ειδήμονες. Πραγματοποίησε τις εκάστοτε αποφάσεις του με γενναιότητα και αυταπάρνηση, αποφασιστικότητα, μέτρο και σταθερότητα. Ευπατρίδης, αριστοκράτης και οπαδός του πλατωνισμού. Προ πάντων υπήρξε άνθρωπος του πνεύματος, λάτρης της φύσεως, της μουσικής και των εικαστικών τεχνών, αφοσιωμένος σύζυγος και τρυφερός οικογενειάρχης και πατέρας.
Τίμησε τον όρκο του σαν αξιωματικός στους Βαλκανικούς Πολέμους και ποτέ δεν ανέμειξε τον στρατό στην πολιτική ή στη δικτατορία. Με διορατικό πνεύμα προείδε τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, με επιτελικό πνεύμα και πρόνοια σε όλους τους τομείς, οργάνωσε την στρατιωτική και ηθική άμυνα της Ελλάδας και την ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική της. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που έκανε τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου1936, σε συνεννόηση και συνεργασία με τον βασιλέα Γεώργιο Β'. Ο περιορισμός των κομουνιστών, όπως και κάθε αυστηρό μέτρο που έλαβε κατά την δικτατορική διακυβέρνηση, είχε σχέση με την ετοιμασία και την ολοκλήρωση της άμυνας της Ελλάδος και την άρτια στρατιωτική προπαρασκευή. Η Εθνική Οργάνωση Νεολαίας, της οποίας ήταν αρχηγός, είχε στόχο την εθνική ομοψυχία, την κοινωνική και ηθική ετοιμασία και την εθελοντική οργάνωση των νέων για την άμυνα.
Η απάντηση που έδωσε στον Γκράτσι, ήταν για τους Έλληνες το έναυσμα, για να συνταχθούν με φρόνημα και πειθαρχία και να αγωνισθούν με ηρωισμό, ενωμένοι για τα ιδεώδη της φυλής.
H μεγαλύτερη στιγμή της ζωής του είναι τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου 1940 και η απάντηση που έδωσε στο ιταμό τελεσίγραφο, που του επέδωσε ο Ιταλός Πρέσβυς Εμμανουέλε Γκράτσι, στην οικία του στην Κηφισιά, ζητώντας του να επιτρέψει την διέλευση των ιταλικών στρατευμάτων από το ελληνικό έδαφος.
Η απάντηση του Ιωάννη Μεταξά «Alors c' est la guerre» (επομένως έχουμε πόλεμο), με την οποία κήρυξε τον υπέρ βωμών και εστιών πόλεμο, ενάντια στην Ιταλία, μία απόφαση που είχε πάρει μόνος του τον Μάρτιο του 1939, έχει μείνει στην ιστορία ως το"ΟΧΙ" των Ελλήνων στο φασισμό και την υποδούλωση της πατρίδας τους. Ο αγώνας, η ανδρεία και ο ηρωισμός ανδρών και γυναικών έως τις 6 Απριλίου 1941, άλλαξαν την πορεία της παγκόσμιας ιστορίας.
Ο Ιωάννης Μεταξάς (1871-1941) κεφαλληνιακής καταγωγής, υπήρξε ένας διορατικός στρατιωτικός και πολιτικός ηγέτης (statesman), διακεκριμένος επιτελικός αξιωματικός, με ικανότητα αιφνιδιασμού του εχθρού και γνώστης διπλωματικών χειρισμών. Ένας κατ' εξοχήν πνευματικός άνθρωπος, του οποίου το όνομα έχει μείνει στην ελληνική και στην παγκόσμια ιστορία, για την αντίσταση της Ελλάδος κατά του Αξονος..
Ως άνθρωπος είχε τη φήμη προσώπου με ιδιαίτερο ήθος, πάθος για την πατρίδα του και σεβασμό στην ιστορία της. Τον διέκρινε συναισθηματικός πλούτος, οξυδέρκεια, διορατικότητα και ευθύτητα κρίσεως, αναλυτική φιλοσοφική σκέψη, αγάπη για διάλογο και άμεση πρακτική αντίδραση, αφού είχε εξαντλήσει τα θέματα με τους ειδήμονες. Πραγματοποίησε τις εκάστοτε αποφάσεις του με γενναιότητα και αυταπάρνηση, αποφασιστικότητα, μέτρο και σταθερότητα. Ευπατρίδης, αριστοκράτης και οπαδός του πλατωνισμού. Προ πάντων υπήρξε άνθρωπος του πνεύματος, λάτρης της φύσεως, της μουσικής και των εικαστικών τεχνών, αφοσιωμένος σύζυγος και τρυφερός οικογενειάρχης και πατέρας.
Τίμησε τον όρκο του σαν αξιωματικός στους Βαλκανικούς Πολέμους και ποτέ δεν ανέμειξε τον στρατό στην πολιτική ή στη δικτατορία. Με διορατικό πνεύμα προείδε τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, με επιτελικό πνεύμα και πρόνοια σε όλους τους τομείς, οργάνωσε την στρατιωτική και ηθική άμυνα της Ελλάδας και την ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική της. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που έκανε τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου1936, σε συνεννόηση και συνεργασία με τον βασιλέα Γεώργιο Β'. Ο περιορισμός των κομουνιστών, όπως και κάθε αυστηρό μέτρο που έλαβε κατά την δικτατορική διακυβέρνηση, είχε σχέση με την ετοιμασία και την ολοκλήρωση της άμυνας της Ελλάδος και την άρτια στρατιωτική προπαρασκευή. Η Εθνική Οργάνωση Νεολαίας, της οποίας ήταν αρχηγός, είχε στόχο την εθνική ομοψυχία, την κοινωνική και ηθική ετοιμασία και την εθελοντική οργάνωση των νέων για την άμυνα.
Η απάντηση που έδωσε στον Γκράτσι, ήταν για τους Έλληνες το έναυσμα, για να συνταχθούν με φρόνημα και πειθαρχία και να αγωνισθούν με ηρωισμό, ενωμένοι για τα ιδεώδη της φυλής.
Αγωνισθήτε δια την Πατρίδα, τας γυναίκας και τα παιδιά
σας και τας ιεράς μας παραδόσεις. Νυν Υπέρ πάντων ο αγών
( διάγγελμα Ι. Μεταξά 28ης Οκτωβρίου 1940)
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι ο εθνικός κυβερνήτης Ιωάννης Μεταξάς αποτελεί κόκκινο πανί και μόνιμο στόχο της αριστερής προπαγάνδας.
Εν μέσω παραληρήματος, συνήθως, εξαπολύουν διάφορες κατηγορίες εναντίον του.
Από την πιο χοντροκομμένη και φαιδρή που θέλει τον Μεταξά να μην είπε το ΟΧΙ έως την πιο "σοβαρή (σοβαροφανή όπως θα δούμε) που παρουσιάζει τον Μεταξά ως ένα..... καταπιεστή του λαού. Σήμερα θα ασχοληθούμε με την δεύτερη,την σοβαροφανή. Θα αναφερθούμε στις προσπάθειες του εθνικού κυβερνήτη να οικοδομήσει ένα κοινωνικό κράτος.
Θα αντιγράψουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το βιβλίο του καθηγητή Ιωάννη Βατικιώτη "Μια πολιτική βιογραφία του Ιωάννη Μεταξά. Φιλολαική Απολυταρχία στην Ελλάδα,1936-1941″ το οποίο προλογίζει ο γνωστός Θάνος Βερέμης.
Είναι κατα τη γνώμη μας χαρακτηριστικά τα αποσπάσματα διότι σε αυτά παρουσιάζονται και κριτικάρονται οι απόψεις του Αγγλου πρεσβευτή στην Αθήνα τα έτη 1936-1937 Sydney Waterlow.
Ο Sydney Waterlow ο οποίος ήταν τουλάχιστον προκατειλλημένος εναντίον του Μεταξά, παρουσιάζει τις κοινωνικές προσπάθειες του ως αλόγιστες δαπάνες!
Σελίδες 362-364, γράφει ο καθηγητής Βατικιώτης :
"Φαίνεται,λοιπόν, ότι την περίοδο εκείνη ο Μεταξάς ασχολήθηκε πολύ σοβαρά με την κοινωνική πρόνοια,την οποία θεωρούσε βάση της πολιτικής του για την εθνική αναγέννηση, χωρίς να υπολογίσουμε ότι, αν πετύχαινε τους στόχους του,θα παρείχε ακόμη μεγαλύτερη νομιμότητα στην εξουσία και το καθεστώς του.
Ηταν όμως σαφές ότι το άμεσο πρόβλημα του ήταν οικονομικό, πως δηλαδή θα χρηματοδοτούσε όλα αυτά τα σχέδια.
Μπορεί να πίστευε βαθιά ότι η κοινωνική πρόνοια ήταν ιερό καθήκον της κυβέρνησης ,αλλά και ένα εντατικό εξοπλιστικό πρόγραμμα ήταν επίσης εθνική αναγκαιότητα και κρατική προτεραιότητα, που απαιτούσε μάλιστα τεράστιες δαπάνες.
Επιπλέον, ο Μεταξάς είχε ανακοινώσει ένα φιλόδοξο, δεκαετές σχέδιο δημοσίων έργων για την αγροτική ανάπτυξη, την έγγειο βελτίωση και την κατασκευή οδών και σιδηροδρόμων, του οποίου ο προυπολογισμός άγγιζε τα 7,5 δις δραχμές.
Ως αρχηγός του δικού του καθεστώτος,ο Μεταξάς ήθελε με κάθε τρόπο να αποφύγει τις αποσπασματικές πολιτικές και να προωθήσει ένα καλύτερα καταρτισμένο εθνικό πρόγραμμα που θα διαπνεόταν από το δικό του φιλόδοξο πρόγραμμα αναδιοργάνωσης της χώρας με εθνικό προσανατολισμό.
Οπως παρατήρησε όμως ο Waterlow «το ελληνικό μυαλό,ως συνήθως, (είχε) λάβει ελάχιστα υπόψιν τόσο τις τεχνικές δυσκολίες όσο και το αμείλικτο οικονομικό κόστος». Θεωρούσε ότι όλα αυτά τα σχέδια ήταν «απόλυτα,σχεδόν, εσφαλμένα»,ότι υπερέβαιναν τις δυνατότητες των Ελλήνων και δεν συνιστούσαν ρεαλιστική οικονομική πρόταση.
«Επομένως,το σημερινό καθεστώς»,αποφάνθηκε με σιγουριά ο Waterlow,«είναι σαν να ξεκινά μια φιλόδοξη σταδιοδρομία αλόγιστων, ως επί το πλείστον,δαπανών.
Αυτή είναι η αναπόφευκτη συνέπεια της πατριωτικής φιλοδοξίας όταν συνδυάζεται με την υπέρμετρη αυτοπεποίθηση».
Ο Waterlow, όμως, εκφράζοντας απλώς την προκατάληψή του απέναντι στον Μεταξά, αποκάλυπτε εντυπωσιακή έλλειψη διορατικότητας : ήταν αντίθετος στον Μεταξά και το καθεστώς του γιατί πίστευε ότι ήταν φασιστικό και ότι δεν θα αντιστεκόταν στον Αξονα.
Ο Μεταξάς όμως δεν είχε την επιπολαιότητα του μέσου Ελληνα όταν επρόκειτο για τόσο σοβαρές εθνικές προσπάθειες ή επιχειρήσεις.
Ηταν εξαιρετικά ορθολογιστής και υπολογιστικός.
Μάλιστα,με την πολιτική του για την εθνική αναγέννηση εισήγαγε τον σχεδιασμό σαν μια νέα αρχή και ίσως μια νέα εμπειρία για τους Ελληνες.
Ακόμη και ο Waterlow αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι η πρωτόγνωρη φύση του New Deal του Μεταξά αρκούσε από μόνη της για την προσωρινή επιτυχία του.
Οπως και αν βλέπει κανείς τα πράγματα, η αλήθεια είναι ότι ο Μεταξάς κατάφερε, μέσω του σχεδίου εθνικής αναγέννησης,να μειώσει τις απαιτήσεις εισαγωγής σιτηρών κατά αρκετές χιλιάδες τόνους το χρόνο.
Κατάφερε επίσης να βελτιώσει τις κρατικές υγειονομικές υπηρεσίες και προώθησε την ανάπτυξη της εγχώριας βιομηχανίας,η οποία έφτασε στο επίπεδο να ικανοποιεί τα τρία τέταρτα των αναγκών της χώρας σε βιομηχανικά προιόντα".
Υπάρχει καλύτερη απάντηση στους λασπολόγους που υποστηρίζουν οτι ο Μεταξάς ήταν τύρρανος του Ελληνικού λαου από την μαρτυρία του Αγγλου πρεσβευτή ο οποίος -λόγω προκατάληψης σύμφωνα με τον καθηγητή Βατικιώτη-θεωρεί ότι η οικοδόμηση του κοινωνικού κράτους της 4ης Αυγούστου είχε υπερβολικό κόστος ;
Σελίδες 359-361 :
"Συγκεκριμένα,ο Waterlow αναφέρει τη θέσπιση νέων νόμων την Πρωτοχρονιά (Ιανουάριος 1937), έξι μόλις μήνες μετά την ανάληψη δικτατορικών εξουσιών από τον Μεταξά, οι οποίοι θα επιβαρύναν τον κρατικό προυπολογισμό με ετήσιες δαπάνες ύψους 500 εκατομμυρίων δραχμών και είχαν στόχο την ανακούφιση των φτωχότερων τάξεων, πέρα από τα κονδύλια που είχε ήδη ανακοινωθεί ότι «διατέθηκαν για κοινωνικές δαπάνες». Και ότι τα χρήματα θα συγκεντρώνονταν με πρόσθετες επιβαρύνσεις στις ταχυδρομικές και τηλεγραφικές υπηρεσίες, καθώς και με την επιβολή φόρου πολυτελείας στον καπνό ,στη χαρτοπαιξία και τη λαχειοφόρο αγορά.
Η κυβέρνηση υποστήριζε ότι δεν επρόκειτο να αλλάξει η δομή του φορολογικού συστήματος.
Ο νέος νόμος απλώς ενίσχυε τον προυπολογισμό του υπουργείου Κοινωνικής Προνοίας (στο οποίο υπαγόταν το υφυπουργείο Υγιεινής) με τις εισπράξεις από τις πρόσθετες επιβαρύνσεις, με αποτέλεσμα να φτάσει τα 500 εκατομμύρια δραχμές.
Επομένως,η υπόσχεση που είχε δώσει ο Μεταξάς, καταλήγει ο Waterlow,«οτι θα χρηματοδοτήσει το New Deal του χωρίς την επιβολή νέων φόρων,δεν έχει αθετηθεί».
Κάποιοι υποστηρίζουν οτι οι νέες επιβαρύνσεις ήταν μια μορφή εμμέσου φόρου, αλλά σ αυτούς τους επικριτές ο Μεταξάς απάντησε ότι επρόκειτο για επιβολή φόρου στην ανθρώπινη αδυναμία, δηλαδή στο κάπνισμα και τα τυχερά παιχνίδια, και ανακοίνωσε ότι υπήρξε πλεόνασμα στον προυπολογισμό του οικονομικού έτους 1935-1936 παρόλο που η σοδειά δεν ήταν καλή.
Ο Waterlow δεν παρέλειψε να κάνει λόγο για την έντονη αντίδραση της Τράπεζας της Ελλάδος σε αυτά τα μέτρα,τα «οποία,σε συνάρτηση με το πρόγραμμα εξοπλισμού και τις αναπόφευκτα δυσβάστακτες υποχρεώσεις της χώρας για την εισαγωγή σιτηρών από το εξωτερικό,θα ασκήσουν αμείλικτες πιέσεις στο νόμισμα», υπονοώντας ότι το New Deal του Μεταξά ήταν ασύμβατο με μια υγιή οικονομία.
Παρατήρησε επίσης ότι αντίθετα με τις συστάσεις της Οικονομικής Επιτροπής της Κοινωνίας των Εθνών, ο Μεταξάς προχωρούσε σε αυξήσεις των κοινωνικών δαπανών αντί να μειώνει τον κρατικό προυπολογισμό, προκαλώντας έτσι ανησυχία στους ξένους πιστωτές και διαφωνίες ανάμεσα στους υπουργούς του ως προς το ποιός ήταν ο καλύτερος τρόπος συγκέντρωσης χρημάτων για το New Deal.
Οσοι θεωρούσαν ότι έπρεπε να αντληθούν από τους πλούσιους, έβαζαν σε κίνδυνο την πολιτική θέση του Μεταξά,τις μακροπρόθεσμες φιλοδοξίες και τους στόχους του.
Στο σημείο αυτό ο Waterlow σημειώνει ότι ο Μεταξάς δεν ενεργούσε «απλώς με δημαγωγικά κίνητρα».
Εχοντας αναπτύξει υπέρμετρη πεποίθηση στις δυνάμεις του ως διαχειριστή,«πίστευε ειλικρινά (μάλλον αδικαιολόγητα κατά τη γνώμη μου),ότι μπορούσε να αναμορφώσει και να εμπνεύσει τις κρατικές υπηρεσίες σε τέτοιο βάθμο,ώστε να έχουν τη δυνατότητα να δαπανούν τεράστια ποσά για τη διαρκή ωφέλεια εκείνων τους οποίους τώρα αποκαλεί,σε συζήτηση μαζί μου,"ο λαός μου"-εννοώντας τους φτωχούς- τους νέους του ψηφοφόρους ;
Και οφείλει να παραδεχτεί κανείς ότι έχουν γίνει πολλά για την ανακούφιση των φτωχότερων τάξεων»."
Μέσα λοιπόν από τις σκέψεις του προκατειλλημένου εναντίον του Μεταξά Waterlow μαθαίνουμε ότι ο "τύρρανος" Μεταξάς είχε ήδη κάνει πολλά για την ανακούφιση των πιο αδύναμων οικονομικά στρωμάτων του λαού ερχόμενος σε αντίθεση μάλιστα ακόμα και με την Τράπεζα της Ελλάδος.
Ενας Εθνικιστής, πατέρας της Νίκης και εκφραστής μιας πολιτικής που ανακουφίζει το λαό χωρίς μάλιστα να διστάζει μπροστά στις αντιρρήσεις του τραπεζικού κατεστημένου,δικαιολογημένα κατά τη γνώμη μας,δεν είναι ένα αγαπητό πρόσωπο για τους μπολσεβίκους.
Το γιατί είναι προφανές.
Παράδειγμα προς μίμηση ο Ιωάννης Μεταξάς.!
Η ιστορία έχει ως εξής: Το 1936, η Ελλάδα του Ιωάννη Μεταξά αρνήθηκε να συνεχίσει την εξυπηρέτηση του δανείου που είχε συνάψει με τη βελγική τράπεζα "Societe Commerciale de Belgique". Η κυβέρνηση του Βελγίου προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο, που είχε ιδρύσει η Κοινωνία των Εθνών, κατηγορώντας την Ελλάδα ότι αθετεί τις διεθνείς της υποχρεώσεις.
Η Ελλάδα απάντησε ότι αδυνατεί να εκπληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις, διότι δεν μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την κατάσταση του Λαού και της χώρας!
Στο υπόμνημά της, η Ελληνική κυβέρνηση ανέφερε:
"Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού και για τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Όποια κυβέρνηση κι αν ήταν στην θέση της, θα έκανε το ίδιο". (Yearbook of the International Law Commission, 1980, v.l., σελ.25).
Το επιστέγασμα ήρθε με το υπόμνημα που κατέθεσε στο Διεθνές Δικαστήριο ο νομικός εκπρόσωπος της Ελληνικής κυβέρνησης το 1938, όπου τόνισε τα αυτονόητα:
"...Ενίοτε, μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση, η οποία κάνει αδύνατο για τις Κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς τον Λαό τους. Οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δύο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατον να πληρώσει μια Κυβέρνηση το χρέος και την ίδια στιγμή να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στα δύο. Και φυσικά, το καθήκον του Κράτους να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημοσίων υπηρεσιών, υπερτερεί έναντι της πληρωμής των χρεών της.
Από κανένα κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή ολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις, αν αυτό θέτει σε κίνδυνο την λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών του κι' έχει σαν αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της χώρας (σας θυμίζει κάτι;). Στην περίπτωση που η αποπληρωμή των χρεών θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή και τη διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διακόψει ή και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους..."!
Με αυτά τα επιχειρήματα λοιπόν, το Διεθνές δικαστήριο δικαίωσε την Ελλάδα, δημιουργώντας νομικό προηγούμενο, στο οποίο μάλιστα το 2003 στηρίχθηκε η Αργεντινή και ο αείμνηστος πρόεδρος της, Νέστωρ Κίχνερ, ο οποίος επέλεξε να διαγράψει μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του δημοσίου χρέους της χώρα του, αντί να την υποδουλώσει στο Δ.Ν.Τ.!
Χωρίς άλλα λόγια, και ο νοών νοήτω...
Πηγή: Βικιπαίδεια, Ιστολόγια διαδκτύου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου