Πολύς λόγος γίνεται από τους πολιτικούς αυτήν την περίοδο για μεγάλες αδικίες που επιβάλλει το Μνημόνιο. Ελάχιστοι, όμως, μιλούν για μια τεράστια αδικία η οποία συνεχίζεται χάρη στις δικές τους προσπάθειες και εμμονές. Εξαιρετικά άδικο δεν είναι για έναν γιατρό σε δημόσιο νοσοκομείο, έναν αστυνομικό, ένα στρατιωτικό, ένα δάσκαλο, ένα δικαστή να βλέπει τον μισθό του να μειώνεται κι άλλο την ώρα που δίπλα του κάποιοι συνεχίζουν να πληρώνονται από το κράτος χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα ή ακόμη και αφού έχει κλείσει ο οργανισμός στον οποίο δούλευαν; Προκλητικά άδικο είναι επίσης, για τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους του ιδιωτικού τομέα να βλέπουν ότι υπάρχει ένα ειδικά προστατευόμενο είδος Ελληνα πολίτη το οποίο δεν ζει με τον εφιάλτη της απόλυσης, έστω κι αν δεν αξιολογείται από κανέναν ή ακόμη κι αν δεν πατάει στη δουλειά του. Καιρός, λοιπόν, είναι οι πολιτικοί να εγκαταλείψουν αυτό το αρρωστημένο ταμπού της προστασίας των πάλαι ποτέ «πελατών» τους και να προχωρήσουν σε μια δικαιότερη και αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση του προβλήματος. Αν το εξηγήσουν σωστά και το πράξουν με γενναιότητα, θα βρουν σύμμαχο τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου