Ο Παπουτσής, η υποψηφιότητα, η Ναυτιλία και το Λιμενικό

του Νότη Ανανιάδη

Η αναγγελθείσα υποψηφιότητα του Χρήστου Παπουτσή για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ ελάχιστα, μόνο επιφανειακά, αφορά το μεγάλο λιμάνι, τη Ναυτιλία και τον Πειραιά. Μόνο κατά το ότι διετέλεσε μέχρι την ανακοίνωση της υποψηφιότητας του υπουργός Προστασίας του Πολίτη και κατ΄ αυτόν τον τρόπο πολιτικός προϊστάμενος του Λιμενικού.

Κι ακόμη ότι προ δέκα – δώδεκα ετών διετέλεσε υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας,

όταν, αν δεν με απατά η μνήμη μου, κατέκτησε το προσωνύμιο «Λουδοβίκος» για το «απροσπέλαστο» του ύφους του και το άβατον που επέβαλε στο γραφείο του. Αλλά αυτά αφορούν την ασθενή, ούτως ή άλλως, κι ως εκ τούτου επιεική, μνήμη μου.
Για την συλλογική μνήμη ήταν κυρίως ο υπουργός του «Σαμίνα». Οταν διέπρεψε στην τακτική του φορτώματος των ευθυνών στον προκάτοχο του. Ασχέτως του αποδεδειγμένου εκ των υστέρων γεγονότος ότι ο μόνος υπεύθυνος ήταν ο «δεύτερος» ο οποίος την ώρα που το καράβι έφτανε στις Πόρτες, έξω απ’ την Πάρο, είχε, πέρα από την πορεία, άλλες δύο ασχολίες: τον Παναθηναικό που έπαιζε εκείνη την ώρα και μια δίμετρη Ουκρανή με την οποία «έπαιζε» προσωπικά.
Όμως, καλώς ή κακώς, ο Χρήστος Παπουτσής είναι ένα κατ’ εξοχήν «πολιτικό ζώο». Ισως το γνησιότερο δείγμα της μεταπολίτευσης- αυτής που φαίνεται να πνέει τα λοίσθια. Από την άποψη αυτή η κατάθεση της υποψηφιότητας του για το κόμμα του αποκτά μια ξεχωριστή σημασία – με τις θετικές κι αρνητικές συνδηλώσεις της βεβαίως.
Συνδικαλιστής στα φοιτητικά αμφιθέατρα της θυελλώδους περιόδου του ύστερου ’70, με κορυφαίο τίτλο τιμής ότι διετέλεσε τελευταίος πρόεδρος της ΕΦΕΕ. (Πάνε πενήντα χρόνια από την ίδρυση της σημαντικής αυτής για την εποχή της οργάνωση και τριάντα από τότε που οι παρατάξεις δεν καταφέρνουν να εκλέξουν πρόεδρο – τα σχόλια είναι περιττά). Στη συνέχεια ακολούθησε την «κανονική» κομματική ανελικτική πορεία. Στην Κεντρική Επιτροπή, στο Εκτελεστικό Γραφείο, από σπόντα ίσως στην Ευρωβουλή, στη συνέχεια Επίτροπος (στην πιο αποτυχημένη Κομισιόν όλων των εποχών), ύστερα στην ελληνική Βουλή και σε κάποια υπουργικά έδρανα αποτελεί αυτό που λέμε τυπικό δείγμα Πασόκου πολιτικού.
Κοντά στον Ανδρέα Παπανδρέου, λένε τα ρεπορτάζ, ίσως γι’ αυτό εξπέρ κι αυτός του τακτικισμού. Όπως εκείνου που τον έφερε το 2002 να διεκδικεί τον δημαρχιακό θώκο σε ένα χαμένο εκ των προτέρων αγώνα κόντρα στη Ντόρα Μπακογιάννη, που όμως τον αναβάθμισε θεαματικά στο εσωκομματικό πεδίο. Από εκεί που με το ζόρι εκλέχθηκε το 2000 στην Α’ Αθηνών, επανεκλέχθηκε θεαματικά, κουβαλώντας την προίκα των δημοτικών εκλογών, το 2004. Τακτικισμό που μπορεί να διακρίνει κανείς και στην πιο πρόσφατη στάση του. «Ναι» σε όλα στο Μνημόνιο ΙΙ, μέσα στο «μαντρί» και χωρίς τους λοιπούς αντιρρησίες να διεκδικεί την καταγραφή των γνήσιων «παπανδρεικών» κι αντιμνημονιακών (πως γίνεται αυτό μόνο ένας βαθύς μύστης του ΠΑΣΟΚ γνωρίζει) ψήφων.
Τελικά το ποσοστό που θα καταγράψει κόντρα στον Ευάγγελο Βενιζέλο ίσως δείχνει και τον βαθμό αντοχής της θνήσκουσας Μεταπολίτευσης. Από την άποψη αυτή η προσπάθεια του έχει ενδιαφέρον.

Πηγή