Τα δάνεια των ιδιωτών δεν θα "κουρευτούν" ?

Τις τελευταίες μέρες και ώρες έχουμε βομβαρδιστεί ασύστολα με ημίμετρα, μέτρα, μειώσεις και φοροεπιδρομές.  Μάλιστα πρέπει να μάθουμε τόσο καλά το μάθημά μας, που η παράσταση συνεχίζεται ακόμα.

Έχουν ακουστεί τα όσα απίστευτα επιθυμεί να επιβάλει η Τρόικα, ακούστηκε ακόμα ότι σκέφτονται μέχρι και να μηδενίσουν το αφορολόγητο!

Για μια και μοναδική φορά, θα μπω στο πετσί του γενναίου Τροϊκανού χαρτογιακά και θα συμφωνήσω, χάριν του άρθρου, πως το μνημόνιο, παλιό νέο και επόμενο, είναι η μοναδική διέξοδος που μας προσφέρεται.  Σκέφτομαι μάλιστα να γίνω ακόμα πιο ωμός και να τολμήσω να αγγίξω το επίπεδο διανοίας ενός Καλλίτση και να ισχυριστώ ότι τελικά ίσως δεν έφταιγε το μνημόνιο, αλλά οι άχρηστοι πολιτικοί που δεν ήξεραν πώς να το εφαρμόσουν.

Έστω λοιπόν ότι το μνημόνιο είναι σούπερ, ο προϋπολογισμός γυρίζει πλεονασματικός και τα δημόσια έσοδα γίνονται πύραυλος.  Η οικονομία ανακάμπτει και τα ελληνικά υπερπροϊόντα, παραγόμενα από τη γενιά του πεντακοσάρικου, κατακλύζουν τη γερμανική αγορά και γίνονται ανάρπαστα.

Όλα καλά, όλα ανθηρά.  Αλλά σαν κάτι να μου διέφυγε…

Τι γίνεται με τα δάνεια;

Καθώς η Ελλάδα εξαναγκάζεται σε μία άγαρμπη εσωτερική υποτίμηση εδώ και δύο χρόνια, αρχίζουμε να έχουμε κάποιες πρώτες μετρήσιμες ενδείξεις.  Επειδή λοιπόν η εσωτερική υποτίμηση εστιάστηκε αποκλειστικά και μόνο στις μειώσεις των αποδοχών και μάλιστα συνδυάστηκε με αύξηση της φορολογίας, δεν απέφερε κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Όταν χρησιμοποιούμε τον όρο εσωτερική υποτίμηση εννοούμε ότι όλη, ολόκληρη η αγορά, υποχωρεί τιμολογιακά.  Πέφτει για παράδειγμα ο μισθός, αλλά ταυτόχρονα πέφτουν και τα ενοίκια, τα τρόφιμα, τα φάρμακα, οι φόροι κ.λπ .

Δυστυχώς το παράδειγμα της δικής μας, κατά γενική ομολογία αποτυχημένης, εσωτερικής υποτίμησης, είχαμε μειώσεις αποδοχών σε συνδυασμό με αύξηση όλων των υπολοίπων, εξαιτίας της παράλογης υπερφορολόγησης.

Προκύπτει λοιπόν ένα θεμελιώδες ζήτημα.  Παραβλέπω τις θλιβερές περιπτώσεις ανέργων, απολυμένων, αστέγων, πτωχευμένων μικρομεσαίων κ.α.  Ας υποθέσουμε ότι το καλό μνημόνιο θα βρει μια λύση για τα εκατομμύρια αυτά, προσφέροντας κάποια στιγμή στο μέλλον φθηνή εργασία ή ακριβή κοινωνική πολιτική.  Παραβλέπω επίσης και τις περιπτώσεις των υπερδανεισμένων με πιστωτικές κάρτες και διακοποδάνεια, καθώς είναι γνωστό ότι αυτοί είναι κακοί άνθρωποι και ας πρόσεχαν.  Καταπιάνομαι λοιπόν με τις περιπτώσεις του μέσου όρου.

Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι που δανείστηκαν κυρίως για να πάρουν σπίτια, πώς ακριβώς θα αποπληρώσουν τα δάνειά τους;

Γιατί πουθενά, μα πουθενά, δε γίνεται λόγος στις ΄΄διαπραγματεύσεις’’, για, αντίστοιχο  της μείωσης του μισθολογικού κόστους, κούρεμα των ιδιωτικών δανείων;

Γιατί συζητάμε σαν να μην τρέχει τίποτα για μια γιγαντιαία κεφαλαιοποίηση των τραπεζών με 40 δις (τα οποία πολύ γρήγορα θα γίνουν 60) και αφήσαμε εκτός τα αυτονόητα;

Τι είδους αλληλεγγύη, ισότητα ή ισονομία κρύβεται πίσω από τις πρακτικές αυτές;

Και αν πράγματι η Ευρώπη επιθυμεί να αυτοκτονήσει κοινωνικά και έχει απεμπολήσει όλες τις γνωστές αξίες που την έκαναν τόσο θελκτική στο παρελθόν, εμείς γιατί θα πρέπει να κουρελιάσουμε το δικό μας σύνταγμα;

Ποιος πολιτικός θα ασχοληθεί με τις οικογένειες αυτές (στατιστικά πρόκειται για το 50% του ενεργού πληθυσμού), που ήρθαν ξαφνικά αντιμέτωπες με το δηλητηριώδες δίπολο (υπερφορολόγηση ακινήτων – τεκμήρια – αφορολόγητο + μειώσεις αποδοχών – αύξηση δαπανών – σταθερή αποπληρωμή δανείων) και βρίσκονται μισό βήμα πριν μια ταπεινωτική κατάσχεση;

Και επειδή οι κύριοι αυτοί αρέσκονται σε νούμερα, πίνακες, αναλύσεις και γενικά ότι έχει να κάνει με τη gourmet λογιστική, θα ήθελα να τους επισημάνω ότι η πλειονότητα των περιπτώσεων αυτών, είτε έχει προχωρήσει στη λήψη περιόδου χάριτος (συνήθως 12 μήνες), είτε έχει προχωρήσει σε μια μικρή αναδιάρθρωση με περισσότερα χρόνια αποπληρωμής, αποδεχόμενη το επιπλέον βάρος των τόκων.  Καμία όμως ρύθμιση δεν μπορεί να θεωρηθεί βιώσιμη έπειτα από τις τελευταίες εξελίξεις.

Τι πιστεύετε ότι θα γίνει ακριβώς, όταν οι ρυθμίσεις αυτές λήξουν;

Τι ακριβώς θα κάνουμε όταν μοιραία οι περισσότερες των περιπτώσεων θα καταλήξουν στους πλειστηριασμούς;  Πόσα δις θα χρειαστούν ακόμα οι τράπεζες, όταν θα πρέπει να γράψουν, όχι μόνο τις προβλέψεις, αλλά και τις πραγματικές αξίες των ακινήτων;

Αντί επιλόγου, αντί ακόμα μιας υπενθύμισης για το ποιο είναι η ουσία της Ευρωπαϊκής κρίσης, θα θυμίσω μόνο το πρώτο πακέτο Αλογοσκούφη για τη στήριξη του, τότε θωρακισμένου, τραπεζικού μας συστήματος.  Επρόκειτο για 28 δις, με τα οποία υποτίθεται ότι οι τράπεζες θα επανέρχονταν σε φυσιολογικούς ρυθμούς.  Τη συνέχεια την ξέρετε.  Αυτό που δεν θέλετε να ξέρετε είναι πόσα πακέτα έχουν πάρει από τότε, είτε απευθείας, είτε μέσω ΕΚΤ.  Ελπίζω μόνο, να μη χρειαστεί να μάθετε στο μέλλον, το συνολικό βάθος της τρύπας.

σχο