Κάποτε από την Ελλάδα έφευγαν τα δυνατά χέρια, σήμερα φεύγουν τα δυνατά μυαλά…

Πάει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που σκέφτηκα να παρατήσω τη χώρα όπου Μεγάλωσα και έμαθα να Ζω, ώστε να κυνηγήσω τα όνειρα μου έξω από τα σύνορα της Ελλάδας. Τις τελευταίες ημέρες όμως είναι κάτι που έρχεται σαν ακάλεστος επισκέπτης τα βράδια και με παροτρύνει να το κάνω.
Ναι, να την παρατήσω! Να τη χωρίσω δηλαδή. Να απομακρυνθώ από αυτήν την αντισυμβατική χώρα που με έκανε να σκέφτομαι πονηρά, που με έκανε να θέλω να φαίνομαι με επιδεικτικό τρόπο καλύτερος από τους άλλους και να ενδιαφέρομαι μόνο για τον εαυτό μου.

Καταφέραμε όλοι μαζί αλλά και ο καθένας ξεχωριστά να κάνουμε τη χώρα του Ζορμπά και του Χατζηδάκη, του Καββαδία, του Ελύτη και του Καβάφη μία στείρα γη…!
Της αφαιρέσαμε τα δικαιώματα και τις προσθέσαμε αβάσταχτες υποχρεώσεις.

Σοφός άνθρωπος είναι αυτός που ζει ταπεινά μου έλεγαν οι γονείς μου, αυτός που μιλάει μόνο όταν έχει κάτι να πει και σωπαίνει όταν δεν γνωρίζει. Αυτός που σκέφτεται πριν μιλήσει και όχι αυτός που μιλάει πριν σκεφτεί.

Αναρωτιέμαι λοιπόν αν υπάρχουν ακόμα τέτοιοι Έλληνες!! Και αν υπάρχουν ζουν εδώ δίπλα μας; Ή επέλεξαν και εκείνοι μία ξένη γη που τους προσέφερε το σεβασμό που τους αξίζει;

Έχω κάνει αρκετά ταξίδια στο εξωτερικό. Εκεί γνώρισα πολλούς Έλληνες που δεν έχουν επισκεφτεί την πατρίδα μας εδώ και πολλά χρόνια. Όλοι τους ξέρουμε! Είναι οι περίφημοι Έλληνες της ξενιτιάς. Από αυτούς έμαθα τι σημαίνει Πατρίδα. Τι σημαίνει να είσαι μακριά από τη χώρα που γεννήθηκες. Ακόμα θυμάμαι έναν κύριο στο Amsterdam πριν 5 χρόνια, που όταν είδε το εθνόσημο στη φόρμα μου με αγκάλιασε και μου είπε «Κάνε τη γαλανόλευκη περήφανη…». Αυτό το συναίσθημα δεν το είχα νιώσει ποτέ. Ήταν κάτι μοναδικό. Είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω…!

Η πατρίδα για αυτούς είναι κάτι ιερό. Δεν τη θεωρούν κάτι δεδομένο. Δεν τη βιάζουν καθημερινά με λόγια και με πράξεις. Κρατούν την ελληνική σημαία νιώθοντας περηφάνια και αξιοπρέπεια. Έχουν πάρει ένα μεγάλο δάνειο ζωής, αυτό της ξενιτιάς, και περιμένουν να το ξεχρεώσουν για να επιστρέψουν.

Και αναρωτιέμαι, όλοι εμείς που είμαστε εδώ και πρέπει να τους υποδεχτούμε, τι θα τους πούμε όταν με δάκρυα στα μάτια από τη συγκίνηση της επιστροφής πατήσουν το χώμα αυτής της μάνας γης;

Θα τους πούμε πάλι ότι φταίει ο δεξιός, ο αριστερός και ο κεντρώος; Πραγματικά κουράστηκα να το ακούω. Βαρέθηκα να ανοίγω την τηλεόραση και να βλέπω σκουπίδια να διεκδικούν το δεκάλεπτο δημοσιότητας που τους αναλογεί, από όποιον πολιτικό χώρο και αν ανήκουν από όποια κοινωνική τάξη και αν δηλώνουν πως είναι!!

Που είναι η ελπίδα μας; Τι κάνετε όλοι εσείς οι μεγάλοι για εμάς τους νέους;

Ήταν απογοητευτική η έρευνα της ALCO τον Μάιο του 2011 για τους νέους. Έφτασε στα χέρια μου με τίτλο «Η Ελλάδα διώχνει τα παιδιά της». Νέοι ηλικίας 18-30 ετών δηλώνουν έτοιμοι να την εγκαταλείψουν.

ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΕΓΩ ;;

Εκτιμούν αφάνταστα τους έλληνες επιστήμονες και τα ελληνικά μυαλά στο εξωτερικό. Και αυτό, την ώρα που το ελληνικό πανεπιστήμιο κατέχει μία από τις χειρότερες θέσεις παγκοσμίως. Αυτό δείχνει ότι είμαστε ικανοί, ότι το ελληνικό πνεύμα του Αριστοτέλη, του Ευριπίδη, του Αρχιμήδη και του Καραθεοδωρή έχει κληρονομηθεί… Δεν χάθηκε…

Μήπως είναι λοιπόν ώρα για ριζικές αλλαγές; Πραγματικά υπάρχει ένα πολιτικό κενό στον τομέα της παιδείας και της εκπαίδευσης, που με τα χρόνια έχει γίνει τρόπος ζωής για όλους.

Θέλω να ακούσω από έναν πολιτικό ηγέτη τη φράση :

«ΕΓΩ ΘΑ ΦΤΙΑΞΩ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ».

Όταν το ακούσω αυτό ,εγώ αυτόν θα στηρίξω , πίσω από αυτόν θα τρέξω, στο δικό του τρένο θα ανέβω και στα ίδια βαγόνια θα προσπαθήσω να φέρω και άλλους…

Ας κάνουμε όλοι ότι καλύτερο μπορούμε λοιπόν, για αυτήν την χώρα που γέννησε τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη και όλους όσους μας έκαναν πολλές φορές περήφανους που είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ.

Θα ήθελα να δείτε και αυτό το link , γίνεται στις 6/7/2011 ένα debate για αυτό το θέμα με τίτλο : «ΦΕΥΦΩ, το δίλημμα μιας γενιάς». Πραγματικά αξίζει να το παρακολουθήσουμε όλοι ακόμα και από το σπίτι μας, μιας και θα υπάρχει live streaming.

Δεν ξέρω αν στη ζωή ήρθαμε για να ζήσουμε ή για να διαγωνιστούμε…;

Είναι ένα ερώτημα που βάζω στον εαυτό μου αρκετά συχνά χωρίς να έχω καταφέρει ακόμα να του δώσω μία ξεκάθαρη και ουσιαστική απάντηση…!

Χάρης Ε. Κώνστας

Τελειόφοιτος Χημικού Τμήματος

Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

Πηγή